A co my wiemy o strachu?

Strach pod wieloma względami jest pożądaną emocją. Często chroni nas przed podejmowaniem ryzykownych działań. Gdy jednak przybiera na sile, powoduje paraliż i uniemożliwia zdrowe funkcjonowanie. W dobie pandemii strach towarzyszy każdemu, ale w różnym stopniu nasilenia. U każdego mogą go też wywoływać inne czynniki. Wszystko zależy od perspektywy.

Czego się boją dzieci w okresie pandemii, czy wojny?

• choroby,
• bólu,
• cierpienia własnego,
• cierpienia bliskich lub utraty bliskich,
• samotności.

Dzieci w różny sposób wyrażają swój strach. Rolą rodzica czy opiekuna jest zaopiekowanie się dzieckiem, które się boi oraz ukojenie strachu. Nieukojony strach kumuluje się i rośnie. Co ważne nie należy mylić ukojenia z zabraniem/usunięciem strachu/lęku. Dla rodzica naturalnym zachowaniem jest potrzeba zlikwidowania lęku czy strachu własnego dziecka. Niestety to TAK NIE DZIAŁA. Zadaniem opiekuna jest pomoc dziecku w oswojeniu jego strachu. Doświadczenie bycia wysłuchanym i zrozumianym jest najlepszym sposobem na oswojenie lęków. W obecnej sytuacji dziecko potrzebuje też zdobyć garść informacji na temat sytuacji, w jakiej się wszyscy znaleźliśmy. Wiedza ta musi być przekazana w sposób dobrany do wieku dziecka. Im młodsze dziecko, tym mniej szczegółów wymaga.